Owczarek niemiecki Owczarek niemiecki jest dostojnym psem średniej wielkości. Doskonała budowa oferuje tej rasie znakomitą pewność ruchów. Posiada on wspaniałą muskulaturę i bardzo dobrą postawę. Owczarek niemiecki jest najbardziej rozpowszechnioną i sławną rasą na całym świecie. Jego oryginalna nazwa w Niemczech brzmi „Deutshe Schäferhund (Schäfer = pasterz, Hund = pies

To nie jest naukowy tekst. On nawet nie jest poważny! Zastrzegam na wypadek, gdyby ktoś się oburzył, że powielam stereotypy. Co ma wspólnego owczarek niemiecki z Niemcami, a pudel – z Francją? Kilkaset ras uznawanych przez FCI oraz wszystkie pozostałe gdzieś powstało. Ktoś pilną pracą hodowlaną kształtował daną rasę tak, żeby mu odpowiadała. Naturalnie podstawowym kryterium była praca, jaką pies miał wykonywać. Pewne cechy chartów, owczarków, psów stróżujących są podobne niezależnie od tego, pod jaką szerokością geograficzną się one pojawiły. A jednak trudno zaprzeczyć, że w obrębie jednej grupy istnieją znaczne różnice, nie tylko w wyglądzie, ale przede wszystkim w charakterze. Rosyjski borzoj i azawakh, choć są spowinowacone, to całkiem inne zwierzaki. Widocznie twórcom ras pewne cechy odpowiadały bardziej, inne zaś zupełnie się nie podobały i kształtowali takie psy, jakie najbardziej chcieli mieć. Czy istnieje narodowy charakter rasy? Prosto od fryzjera, czyli francuski szyk Potrzebujemy więcej polotu? Więcej szaleństwa i nieprzewidywalności? Proszę bardzo. Wystarczy rzut oka na pudla w wystawowej fryzurze i od razu jest jasne, że to Francuz. Ruchliwy, ekspresyjny i wyrafinowany do przesady. I cóż z tego, że pod fru-fru sierścią kryje się muskularne ciało niezawodnego myśliwego, aportującego postrzałki z wody? Pozory wskazują, że to nie jest pies na serio. Jak mogłoby być inaczej, skoro pochodzi z kraju, w którym wymyślono kilkaset gatunków sera? A jeśli już o jedzeniu mowa, to francuscy smakosze stworzyli wiele ras myśliwskich, które pomagały im pozyskać dziczyznę. Kilka typów bassetów, niezliczone gończe i wyspecjalizowane rasy do aportowania z wody. Wszystko po to, żeby zaopatrzyć spiżarnię i kuchnię ludzi uznających ten aspekt życia za bardzo ważny. Ktoś, kto delektuje się jedzeniem, winem, słońcem i naturą, prezentuje typ sybaryty, którego naturze prawdziwa agresja jest obca. Zastanówmy się więc, czy możemy wskazać naprawdę agresywnego psa o francuskim pochodzeniu? Owszem, bywają wśród nich dobrzy obrońcy, np. niektóre owczarki, ale prawdziwa nieufność, prawdziwa wrogość? Dajcie spokój, świat jest taki piękny, szkoda czasu i wysiłku na malowanie go w czarnych barwach. Nawet groźnie wyglądający buldog francuskiego pochodzenia ma rozmiary kanapowca. Słuchaj pana swego, czyli niemiecki porządek Niemcy kojarzą się z umiłowaniem porządku i poszanowaniem przepisów. Czy miłośnikom czworonogów nie przychodzi od razu na myśl owczarek niemiecki? To znakomity pies do szkolenia, bardzo inteligentny, lecz nie przesadza z kombinowaniem, jakby tu człowieka przechytrzyć: ma ćwiczyć posłuszeństwo, to będzie je ćwiczył tak, jak kazali. Ale nie tylko najsławniejsza rasa świata zdradza zamiłowanie do porządku. W takich sznaucerach na przykład, choć bardzo od pobratymców owczarków różnych, pobrzmiewa dalekie echo wkodowanych w naturę słów „słuchaj pana swego”. Nie tylko ta cecha sznaucerów zdaje się pochodzić od niemieckich twórców rasy. Przeciętny przedstawiciel tej rasy chętnie ustawia otoczenie, zwłaszcza gdy zachowuje się ono w sposób w jego mniemaniu niestandardowy. Moja średnia sznaucerka surowo piętnowała na przykład nieekologiczne chodzenie po trawniku – Podczas gdy tuż obok jest brukowany chodnik, proszę państwa! – zdawała się mówić. Każdego, kto szedł na skróty, natychmiast namierzała i karciła. Znajomy wyżeł weimarski nie toleruje z kolei samochodów łamiących nakaz ograniczenia prędkości – auta jadą wolno osiedlową ulicą, on idzie spokojnie, auta śmigają – on głośnym szczekaniem sugeruje, że trzeba wezwać patrol policji. Idealny świat w ich wyobrażeniu wyglądałby tak: po ulicach poruszają się miarowym krokiem jednakowo odziani ludzie. Zabronione są kapelusze i peleryny. Nikt nie utyka ani nie używa laski czy kul. Raz – dwa, raz – dwa, równo, energicznie, ale bez przesady, nie zatrzymujemy się, nie rozmawiamy głośno, nie depczemy roślinek, nie przebiegamy przez jezdnię w niedozwolonym miejscu, motorom wjazd do miasta zabroniony, nie pluć, nie chichotać, ufff… W idealnie urządzonym przez niemieckiego psa miejscu chyba nie dałoby się żyć. Kolejna przypisywana Niemcom cecha: pracowitość. Może i przeciętny jamnik nie jest mistrzem wyszkolenia, ale dajcie mu tylko norę, a pokaże wam, jak niezmordowany może być pracoholik! Podobnie jak niemiecki wyżeł na polowaniu. Urobi się taki po pachy, łapy mu się będą plątać, ale praca zostanie wykonana. A poważnie: wiele ras pracujących w różnych dziedzinach zawdzięczamy naszym zachodnim sąsiadom. Te do obrony i ochrony oraz te do polowania. Rasy solidne. Można na nich polegać. „Nie” tępej przemocy – angielski dżentelmen Rudyard Kipling kojarzy się z „Księgą dżungli”, ale mało kto wie, że napisał znakomitą książkę „Stalky i spółka” o życiu uczniów prywatnej szkoły. Ta chwilami brutalna opowieść pokazuje nieustanną walkę podjazdową między nauczycielami (w większości dziwakami, kryptosadystami i głupcami), a dorastającymi chłopcami z dobrych angielskich rodzin. Uczniowie doskonale odróżniali (i wyróżniali) nauczycieli z powołaniem od tych, którzy żadną miarą uczyć młodzieży nie powinni. Tak, siłowych rozwiązań i braku rozumu nie wybaczali angielscy chłopcy… i nie wybaczają ich po dziś dzień urodzone w ich kraju psy. Pełne temperamentu teriery niewiele się pod tym względem różnią od wrażliwych border collie. Ich motto brzmi: Szczekamy „nie” tępej przemocy. Jeśli nie będziesz trzymać nerwów na wodzy, daleko z prawdziwym brytyjskim psem nie ujedziesz. Co do terierów to jeszcze jedno łączy je z angielskim dżentelmenem. Otóż w potocznym rozumieniu słowo to oznaczało mężczyznę, który nie musi pracować. Każdy, kto próbował uprawiać z terierem jakiś sport, wie, że może on pracować, często nawet lubi, ale na pewno nie musi – ku zgorszeniu poczciwego rottweilera, który robotę wykonuje, bo przecież mu kazali. W tej dziedzinie rekordy biją teriery z Yorkshire. Te sprawdzają zwykle najpierw jakość nagrody, za jaką, ewentualnie, zgodzą się coś zrobić. No i najważniejsza sprawa, którą najlepiej oddaje sentencja Oscara Wilde’a: „Dżentelmen nigdy nie jest niegrzeczny, chyba że umyślnie”. Obserwowałam pewnego foksteriera wędrującego z właścicielką, przypiętą do niego za pomocą rozciągliwej smyczy. Nie było złudzeń, kto tu dyktuje warunki. Foksik rzucał się wściekle na wszystkie psy w zasięgu wzroku, czemu akompaniowały bezradne jęki właścicielki. Ciekawe, że dość dokładnie potrafił wymierzyć długość smyczy, żeby mogła go ona powstrzymać przed bójką: „Dołożyłbym ci, ale smycz mnie powstrzymuje!”. Po każdej takiej awanturze odwracał się i z satysfakcją patrzył na kobietę. On na pewno nie był niegrzeczny! No, może tylko w tych momentach, kiedy zachowywał się tak… umyślnie. Zasada wu wei, czyli dalekowschodnia harmonia Nachalne okazywanie uczuć. Służalczość. Chęć dopasowania do otoczenia. Gadatliwość. Ohyda – podsumowują psy z Dalekiego Wschodu. Można oczywiście kogoś troszkę uszkodzić, jeżeli nam zagraża. Ale oznajmiać zamiar przetrzepania skóry napastnikowi na całą okolicę? To niegodne. Powściągliwość i niezależność cechuje większość ras wschodnich, niezależnie od tego, czy pochodzą z Chin, Japonii czy Korei: akity, shiby, chow chow, a nawet pekińczyki. Dziwnym trafem nie są one mistrzami wyszkolenia, a przecież ich właściciele dogadują się z nimi, co więcej cenią właśnie te cechy, które nie pozwalają na ścisłą współpracę. Dlaczego? To proste: realizują taoistyczną zasadę „wu wei”, czyli działanie w harmonii z esencją wszechświata. Akceptowanie tego, że rzeczy są, jakie są, i korzystanie z ich naturalnych przymiotów. Rasy z Dalekiego Wschodu doskonale pasują do innego taoistycznego pojęcia: „pu” („nieociosany kloc”). Jest to naturalna moc rzeczy pozostających w stanie pierwotnym. Kto chciałby zmienić prawdziwą naturę tosa inu lub shar pei, rozczaruje się. Tylko zasada „wu wei” sprawdza się w kontaktach z tymi psami: są one bowiem bliskie idealnego „pu”. Kamyczek do polskiego ogródka Czy są jakieś cechy wspólne tak różnych psów, jak gończy, ogar, chart i dwa owczarki (jeden miał stada pilnować, a drugi je zaganiać)? Polskich ras nie ma zbyt dużo: ledwie pięć! Ciekawe, czy ich właściciele wyłowią w nich jakiś rys narodowy? Dezydery Adam Chłapowski, który wiele wojennych wypraw odbył ze swymi polskimi podkomendnymi, podsumował swoje doświadczenia krótko: „Polacy przejdą przez wszystko”. Może coś w tym jest – zważywszy, że większość naszych ras przez jakiś czas w gruncie rzeczy nie istniała i ich odtworzenie zawdzięczamy garstce zapaleńców. Autor: Paulina Łukaszewska

Być może myślisz o skupieniu się na tej rasie psów. Mimo to ważne jest, aby wiedzieć, czy owczarki niemieckie są odpowiednie dla pierwszego właściciela i czy będą pasować do twojego stylu życia. Owczarki niemieckie to piękne psy dla aktywnych początkujących właścicieli. Są błyskotliwymi, lojalnymi i kochającymi psami

Owczarek niemiecki wart 375 milionów dolarów. Jak to możliwe, i w czym pies jest tak wyjątkowy, że wart zawrotnej sumy pieniędzy? Poznajcie historię najdroższego psa w historii świata. Przed wami Gunter IV, pies wart setki milionów. Wszystko zaczęło się w 1992 roku, kiedy to niemiecka hrabina Carlotta Leibenstein, zmarła i przekazała swój spadem psu. Niestety zwierzak dość szybko zmarł, a jego dziedzictwo automatycznie przeszło na syna, Gunthera IV. Od tego momentu o zwierzaku zrobiło się głośno na całym świecie. O tak dostatnim życiu, jakie wiedzie ten owczarek, skrycie marzy prawdopodobnie każdy z pies świata Jakiś czas temu The Sun opublikował listę najbogatszych zwierzaków na świecie. Na samym szczycie, zaszczytną pozycję zajmował właśnie Gunter IV. Od tego momentu czworonóg stał się prawdziwą gwiazdą, a brytyjskie media na każdym kroku śledzą poczynania niebotycznie bogatego psa. Może wydać się to niewiarygodne, ale jego majątek szacowany jest na 375 milionów 1999 roku Gunther IV podjął decyzję o wkroczeniu na rynek nieruchomości. Okazało się to strzałem w dziesiątkę. Za zawrotną sumę 7,5 miliona dolarów zakupił nawet willę znanej na całym świecie piosenkarki, był strasznie otyły, nie mógł już chodzić. Schudł 23 kg, zdjęcia przed i po są niewiarygodneJej owczarek nienawidzi obcinania pazurów. Wpadła na genialny trik, wielu z nas się przydaMalutki kotek przygarnięty ze schroniska bierze kąpiel w kuchennym zlewie. Pomaga mu w tym ogromny piesOwczarek niemiecki wart 375 milionów W tym przypadku udzielnie jednoznacznej odpowiedzi jest nie lada wyzwaniem, jednak patrząc na życie tego psiaka, z pewnością je umilają. Owczarek niemiecki wraz ze swoimi menadżerami mieszka w luksusowym apartamencie. Nie bez przyczyny ogromnym echem w sieci odbiła się ich wyprawa do właśnie tam zwierzak dokładnie za 3 miliony dolarów zakupił białą truflę, która specjalnie dla niego przygotowali kucharze. Pies na co dzień porusza się najnowszymi samochodami, zwiedza świat i nieustannie obraca majątkiem. Coraz to lepsze inwestycje, których dokonuje, przyczyniają się do kolejnych imponujących wpływów na konto milionera. ZOBACZ ZDJĘCIA: niemiecki jest milionerem. dorobił se zawrotnej sumy pieniędzy. ZOBACZ TEŻ:Wychudzony kotek śledził kobietę w drodze do domu. Nie chciał odejść, zrobiła jedyną słuszną rzeczSikorski nie zapłaci ani grosza, powołał się na „klauzulę sumienia”. Oberwało się TVP, Kurski nie będzie zadowolonyDorosły owczarek niemiecki pierwszy raz widzi małego szczeniaka. Niezwykła reakcja psaPies z ludzką twarzą. Ludzie są porażeni, gdy widzą jego zdjęciaPies zobaczył samego siebie w telewizji. Włascicielka nagrała nieziemską reakcjęWychudzona suczka została znaleziona na śmietniku. Zdjęcia po kilku tygodniach zapierają dechŹródło:

Owczarek niemiecki ma budowę zgodną ze wzorcem rasy.Jak znajoma chce psa o zupełnie prostym grzbiecie i wysoko ułożonym zadzie to niech rozejrzy się po schroniskach i tam poszuka kundelka w typie rasy.Na pewno tam znajdzie psa który będzie odpowiadał jej wymaganiom.

OWCZAREK NIEMIECKI – ODWAŻNY I RODZINNY OPIS OGÓLNY Owczarek niemiecki jest bardzo silnym, odważnym, czujnym, energicznym, łatwo adaptującym do nowych sytuacji i kochającym zabawę psem. Jest lojalnym i opiekuńczym towarzyszem rodziny, będzie dobrym obrońcą i strażnikiem. Jest to jedna z najbardziej inteligentnych ras psów na świecie – może wykonywać prawie każdą pracę czy zadania. HISTORIA RASY Rasa owczarek niemiecki powstała w XIX wieku na terenie Niemiec, w miejscowości Karlsruhe, kiedy kapitan Max von Stephanitz i inni hodowcy opracowali elastycznego i posłusznego psa, który mógł być używany do celów wojskowych i pracy w policji. Krzyżowali długowłose, krótkowłose i szorstkowłose lokalne psy pasterskie i gospodarskie z Wirtembergii, Turyngii i Bawarii. Pierwsze długowłose owczarki niemieckie zostały zaprezentowane w 1882 roku w Hanowerze a krótkowłosa odmiana – w 1889 roku w Berlinie. W kwietniu 1899 roku Max von Stephanitz założył klub – Verein für Deutsche Schäferhunde (Towarzystwo Owczarka Niemieckiego), a pierwszym zarejestrowanym owczarkiem niemieckim został pies Horan. Pierwsze owczarki niemieckie pojawiły się w Stanach Zjednoczonych w 1907 roku i w 1908 roku American Kennel Club (AKC) uznał rasę. United Kennel Club (UKC) uznała owczarki niemieckie w 1924 roku. Dziś jest to jedna z najbardziej popularnych ras i może być używana jako pies policyjny – wojskowy, jako pies przewodnik czy asystent, pies poszukiwawczy i ratowniczy, pies w służbie granicznej (praca węchowa), pies pasterski a przede wszystkim jako pies towarzysz. TEMPERAMENT Owczarek niemiecki jest nieustraszony, czujny, wesoły, posłuszny, pewny siebie, bardzo lojalny i inteligentny. Rasa ta uwielbia spędzać czas ze swoimi rodzinami, może być ostrożny i nieufny w stosunku do obcych. Owczarek niemiecki ma bardzo silny instynkt obronny, co czyni go wyśmienitym psem obronnym czy stróżującym. Generalnie pies kocha dzieci i jest wspaniałym psem rodzinnym, ale trzeba go wcześnie socjalizować i odpowiednio szkolić – w innym przypadku owczarek może stać się agresywny. Rasa ta wymaga inteligentnego, aktywnego i dominującego właściciela. Owczarek niemiecki jest bardzo terytorialny i może zachowywać się agresywnie w stosunku do obcych ludzi czy zwierząt, które wejdą w jego terytorium. Jednak wyszkolony pies będzie w stanie dogadać się z innymi psami i innymi zwierzętami (nawet z kotami), zwłaszcza z Twoimi domowymi. ZDROWIE Owczarek niemiecki to zdrowy pies – przy odpowiednim dbaniu o dietę, zapewnieniu zdrowej dawki ruchu i ćwiczeń, regularnych kontrolach u weterynarza – osiąga wiek około 13 lat. Najczęstsze problemy zdrowotne dla tej rasy to: dysplazja stawów biodrowych i łokciowych; przerost gruczołu krokowego (prostata); zmiany alergiczne; gnilec; psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka; enostoza – młodzieńcze zapalenie kości; nowotwory; niewydolność trzustki; problemy ze wzrokiem; zespół Cushinga; padaczka; problemy z sercem; łojotok; choroba von Willebranda; głuchota; PIELĘGNACJA Owczarek niemiecki nie wymaga zbyt wiele pracy przy pielęgnacji. Należy szczotkować i wyczesywać martwy włos psa dwa razy w tygodniu (częściej, gdy pies linieje) i kąpać go raz lub dwa razy w roku (w czasie linienia). Trzeba przyciąć pazury (gdy jest to potrzebne), myć zęby i czyścić uszy. Zabiegów pielęgnacyjnych warto owczarka nauczyć jak najwcześniej – od szczeniaka – zagwarantuje to nam, że dorosły pies będzie podczas tych zabiegów spokojny. SZKOLENIE Owczarek niemiecki jest bardzo inteligentny i łatwo poddaje się tresurze. Bardzo ważne jest, aby rozpocząć socjalizację i szkolenie psa od bardzo wczesnego wieku. Rasa ta może być przeszkolona do niemal każdego zadania, sportu lub pracy, który pies może wykonywać. Przewodnik musi być twardy, konsekwentny i spokojny by pies zrozumiał, że właściciel jest liderem. Zacznij trening posłuszeństwa od szczenięcia – pomoże to uniknąć problemów z agresją u dorosłego psa. AKTYWNOŚĆ – SPĘDZANIE CZASU Owczarek niemiecki jest bardzo aktywną rasą pracującą, cechującą się dużą wytrzymałością – potrzebuje ciągłych wyzwań fizycznych a przede wszystkim psychicznych. Codzienne ćwiczenia muszą obejmować długie i energiczne spacery lub bieganie na smyczy. Rasa ta uwielbia wysiłek fizyczny w połączeniu z treningiem. Owczarek niemiecki sprawdzi się jako kompan joggingu, pływania czy jako towarzysz pieszych wędrówek. Uwielbia sporty, z chęcią zaaportuje frisbee czy ulubioną piłkę. Owczarek niemiecki poradzi sobie doskonale podczas zawodów IPO (pies obronny), agility, obiedence. Jeśli owczarek niemiecki będzie miał zapewnioną odpowiednią dawkę ruchu i ćwiczeń bez najmniejszego problemu odnajdzie się nawet w małym mieszkaniu. To nie jest rasa która nadaje się do życia w kojcu czy budzie – musi być aktywnym członkiem rodziny. GŁÓWNE CECHY GALERIA

Zaloguj się, aby móc dodawać ogłoszenia do ulubionych! Ale również Zaloguj się, aby móc dodawać ogłoszenia do ulubionych! Wysyłać ogłoszenia do bliskich Owczarek niemiecki jest rasą chyba najliczniej hodowaną na świecie - tylko w samych Niemczech rocznie hoduje się ich około Swoją wielką popularność zawdzięcza niebywałej inteligencji, odpornej i elastycznej psychice, odwadze, wytrzymałości i wytrwałości. Czyli dzięki temu, iż jest on taki jaki jest, a nie inny. Od prawie 100 lat - owczarek niemiecki jest stosunkowo młodą rasą - hodowcy zrzeszeni w WUSV starają się uzyskać psa, który stałby się urzeczywistnieniem wizji Maxa Von Stephanitza - założyciela rasy. A w jego wyobraźni owczarek był "wszechstronnym psem użytkowym". Te trzy słowa na lata ustawiły bardzo wysoko poprzeczkę dla hodowców. Każda kość, każdy mięsień, każde ścięgno w ciele owczarka niemieckiego mają tylko jeden cel - uzyskanie maksymalnej wydajności w pracy. Tak więc, czy na pewno jest wszystko jedno jak on wygląda? Aby dokładniej przekonać się dlaczego owczarek niemiecki powinien być hodowany ściśle według założeń obowiązującego standardu, przyjrzyjmy się mu bliżej - podobnie jak to się robi na wystawach. Pierwszą rzeczą, na którą zwrócimy uwagę to wzrost psa. Owczarek jest psem średniej wielkości o lekko wydłużonym ciele, albowiem tylko taka budowa ciała umożliwia owczarkowi bardzo wydajny i ekonomiczny kłus (rodzaj biegu) na długich odcinkach. Zdrowy owczarek niemiecki jest wstanie przebiec dystans 20 km z prędkością od 12 do 18 km/h (taki właśnie jest wymóg próby wytrzymałości egzaminu AD niemieckiej licencji hodowlanej - Körung), a nierzadko potrafi kłusować na krótkim dystansie (około 1-2 km) z prędkością do 30 km/h. Psy za krótke, wręcz kwadratowe bardzo słabo kłusują i mają skłonność do przechodzenia w galop (już przy prędkości 10 km/h) lub wielbłądziego chodu. Mogą być szybkie i zwinne, ale wyłącznie na krótkim dystansie. Podobnie jest gdy są zbyt wydłużone - wtedy, na skutek osłabionych, a tym samym niezbyt mocnych wiązadeł grzbietu, oraz braku możliwości efektywnego przeniesienia akcji tylnych nóg ku przodowi, są jeszcze mniej wydajne niż kwadratowe. W przypadku gdy, gdy pies jest za duży, to przy harmonijnej budowie ciała, staje się za ciężki, a w konsekwencji - mało zwrotny i powolny. Natomiast zbyt duży, ale lekki pies, ma słabo zwarty kościec, umiarkowanie rozwiniętą klatkę piersiową, co odbija się na jego wytrzymałości. Z kolei gdy mamy przed sobą zbyt małego psa, to przy harmonijnej budowie ciała, będzie on zbyt słaby: otrzymamy samca wyglądającego jak suka; natomiast taka suka nie będzie nadawała się na matkę przyszłych championów. Jeżeli zaś mały pies będzie za ciężki, to ucierpi na tym prędkość jego kłusu. Następnie przypatrzmy i dotknijmy sierści - powinna być nieco twarda, sucha z prostymi, przylegającymi do ciała ostrymi włosami i z podszerstkiem. Mogłoby się wydawać, iż rodzaj i struktura włosa służy jedynie pięknu i nie odgrywa żadnej roli w użytkowości psa. Nic bardziej mylnego. Sierść dla psa jest niczym kurtka dla człowieka, musi byc ciepła w chłodne dni i jednocześnie wystarczająco przewiewna podczas upału. Długi włos łatwo skręca się w supełki i wymaga dużego nakładu pracy i czasu do utrzymania. Nie wspominając już jak wygląda taka sierść, gdy pies się ubrudzi. Natomiast krótki włos naraża psa na zmiany temperatury i jest on bardziej wrażliwy na zmiany pogodowe. Podobnie ma się sprawa z pigmentem - ciemnymi, nasyconymi kolorami. Tu też mogłoby się wydawać, że to kwestia takiej a nie innej mody panującej wśród hodowców. Ale u zwierząt użytkowych rodzaj, a raczej odcień, pigmentu odgrywa bardzo ważną funkcję ochronną. Ciało o jasnej karnacji ma większą skłonność do zapadania na choroby skóry - uwarunkowane genetycznie czy też z powodu zanieczyszczenia środowiska. Przesuńmy teraz rękę w stronę głowy. Najpierw napotykamy szyję, która powinna być bardzo dobrze umięśniona, bez luźnej skóry i odchylona od linii poziomej o 45 stopni. Szyja nie może być ani zbyt długa (gdyż będzie za słaba) ani za krótka (gdyż ograniczy swobodę ruchu głowy, np. podczas tropienia). Następnie natykamy się na uszy, które nadają owczarkowi jego charakterystyczny wygląd. Małżowiny skierowane ku przodowi zachowują się niczym sonar rejestrujący wszystkie dźwięki napływające z otoczenia. Stojące uszy są także mniej podatne na wszelakie choroby i schorzenia niż te opadnięte. Ukształtowanie głowy owczarka jest bardzo ważne dla osiągnięcia zamierzonych rezultatów w pracy. Jej górna część powinna być szeroka, a stosunek jej wielkości do części twarzowej winien wynosić 50:50%; i umożliwiać pewny i głęboki chwyt. Bardzo istotne są silne szczęki - górna i żuchwa - które stanowią umocowanie dla 42 zębów rozmieszczonych po łuku. Oddalmy się teraz trochę od naszego modela i kucnijmy, aby poprawić sobie perspektywę i móc lepiej przyjrzeć się sylwetce i budowie nóg. Linia kręgosłupa u owczarka niemieckiego powinna przebiegać bez przerwy czy załamania od szyi przez silny i dobrze rozwinięty kłąb, następnie przez nieznacznie opadające plecy do lekko pochylonego krzyża. Dobrze ukształtowany kłąb ma bardzo duże znacznie dla zwarcia reszty sylwetki; gdy jest on niewyrazisty lub płaski, powoduje znaczne osłabienie psa w trakcie ciężkiej pracy. Psy z nieprawidłowym kłębem zawodzą już w średnim wieku: źle skaczą i w ogóle tracą radość z pracy. To samo się tyczy psów ze zbyt stromym przodem, a tym samym z za mocno opadającym grzbietem. Grzbiet u owczarka musi być mocny i dostatecznie umięśniony, bowiem stanowi on most pomiędzy przodem a tyłem psa, i to na nim opiera się cały aparat ruchu. A jego muskulatura powinna być dobrze rozbudowana i wytrenowana. W przypadku długiego albo za długiego grzbietu ucierpi na tym wytrwałość, albowiem pies będzie miał utrudnione zachowanie równowagi i nadmiernie, a przez to zupełnie nieadekwatnie do potrzeb, obciąży przód. I w ten sposób dochodzimy do sedna sprawy, czyli krzyża (zwanego też zadem). To on odgrywa najważniejszą rolę w przebiegu całego ruchu niezależnie czy to będzie chód, kłus, galop czy tez skok. Prawidłowo umiejscowiony i ukształtowany krzyż umożliwia niewiarygodnie wydajne przenoszenie pracy tylnej partii ciała ku przodowi (przy biegu) lub ku górze (przy skoku). Kształt zadu u owczarka niemieckiego, wraz z ukątowanymi tylnymi nogami, stanowi najbardziej charakterystyczny wyróżnik rasy, a jednocześnie skłania do myślenia dlaczego jest taki, a nie inny, jak u większości ras. Prawidłowe położenie kości biodrowej - podstawy krzyża - powinno wynosić 45 stopni od linii poziomej kręgosłupa. Dlaczego tyle? Wystarczy wyobrazić sobie, że przychodzi nam pchać niesprawny samochód. Aby to zrobić najbardziej ekonomicznie musimy ustawić, i nieświadomie tak robimy, swoje ciało w ten sposób, aby utworzyć nim kąt właśnie 45 stopni; gdyż tylko w ten sposób uzyskamy największe przeniesienie naszej siły na pchany samochód. Ułożenie kości biodrowej jest zmniejszone przez kość krzyżową, muskulaturę i powłokę skórną o niemal połowę, tak więc idealne ułożenie całego zadu wynosi około 23 stopni. Linię kręgosłupa kończy ogon, składający się z 18-22 kręgów, który powinien sięgać minimum do stawu skokowego, jednak nie dalej niż do środka śródstopia. Już patrząc na szczeniaka zauważymy, że ogon przede wszystkim służy do utrzymania równowagi (i do machania...;-) ) Ponownie przenieśmy wzrok ku przodowi psa. Głównym zadaniem całego przedniego aparatu ruchowego jest uchwycenie i dalsze przeniesienie do przodu siły i ruchu otrzymanego, poprzez plecy (grzbiet), od tylnej partii ciała. Przednie nogi, odwrotnie niż tylne, nie są połączone z kręgosłupem poprzez jakikolwiek staw. Toteż bardzo ważne jest, aby rolę stawu odegrały prężne mięśnie, wiązadła i ścięgna. Warunkiem tego są: omówiony już wyraźny kłąb oraz odpowiednio długie i o właściwej proporcji kości łopatki i ramienia. Optymalny kąt między łopatką a kością ramienia wynosi 90 stopni, gdyż tylko takie ustawienie umożliwia wykonanie odpowiednio zamaszystego kroku. Z kościami ramienia poprzez staw łokciowy połączone są kości przedramienia, które powinny stać równolegle do siebie i być widoczne ze wszystkich stron. Ponieważ jedynie ułożone w ten sposób będą wstanie spełnić swoją funkcję przekazania sprężystości ruchu. Każde inne ich ustawienie powoduje wadliwe, nierównomierne przechwytywanie ciężaru ciała podczas ruchu. Podobnie ma się sprawa ze śródręczem. Gdy jest ono zbyt długie (ponad 1/3 długości przedramienia) i ustawione pod złym kątem (więcej niż 22 stopnie), znacznie zmniejsza się sprężystość i elastyczność chodu, co z kolei wpływa na wytrzymałość i aktywność psa w czasie ruchu. Tylne nogi stanowią główny napęd psa, są niczym motor; to stąd wychodzi każdy ruch. I dlatego tak istotne jest, aby nie wykazywały one żadnych skrajności; nie mogą być ani zbyt mocno ani zbyt słabo kątowane. Owczarek niemiecki stojąc jest nieco cofnięty, tzn. śródstopie tylnych nóg znajduje się prostopadle do stawu skokowego. Natomiast kości uda i podudzia są niemal jednakowej długości i tworzą razem kąt około 120 stopni. Stephanitz omawiając kwestię nóg owczarka zastrzegł, iż "psy muszą móc długo stać". I jedynie poprawnie kątowany pies może spełnić ten warunek - długo stać, chodzić i pracować w pełnym biegu. Za mocne ukątowanie tylnych nóg, spowodowane głównie przez za długie kości podudzia (goleniowe), znacznie obniża wydajność, a psy takie wydają się kłaść jak idą. Również zbyt silnie kątowanie wpływa negatywnie na funkcjonowanie całego stawu biodrowego. Dawniej uważano, że w ogóle kątowanie tylnych nóg jest główną przyczyną występowania u owczarka schorzenia stawu biodrowego zwanego dysplazją. Jednakże badania niemieckie wykazały fałszywość tej tezy. Wystarczy powiedzieć, że również u psów o stromych kończynach, takich jak labrador czy rottweiler schorzenie to występuje. Z drugiej strony, stromy tył, o słabym kątowaniu, nie wykorzystuje w pełni całej przestrzeni ruchowej i tym samym jest mało ekonomiczny. Inaczej mówiąc, na tym samym odcinku drogi pies słabo kątowany musi wykonać więcej kroków niż pies o prawidłowym kątowaniu. Jednak nawet najlepsza budowa kości, kształt krzyża (zadu) i kątowanie nóg nie na wiele się zdadzą, gdy pies będzie miał słabo rozwinięte organy wewnętrzne odpowiadające za dostarczanie mięśniom i całemu organizmowi odpowiedniej ilości tlenu - chodzi mianowicie o układ krwionośny (serce) i oddechowy (płuca). Dlatego też bardzo ważną sprawą jest dobrze ukształtowana klatka piersiowa z możliwie długim, aczkolwiek umiarkowanie uniesionym, podpiersiem; tak, aby narządy wewnętrzne miały dużo przestrzeni. Głębokość klatki piersiowej owczarka niemieckiego winna wynosić około 45-48% wysokości psa w kłębie. Zbyt duża klatka nie jest pożądana, bowiem wymusiłoby to u psa zbyt krótkie ruchy podczas biegu. Jak zmierzyć, czy nasz pies ma prawidłową klatkę piersiową? Wystarczy zastosować prosty rachunek: Połowa wysokości psa - 10% = prawidłowa głębokość klatki piersiowej. Czyli, np. dla psa o wysokości 60 cm, będzie to 30 cm minus 3 cm, czyli 27 cm. I taka powinna być głębokość jego klatki piersiowej. I czy teraz ktoś jeszcze ma wątpliwości, co do tego, że taki a nie inny wygląd owczarka niemieckiego jest bardzo istotny dla jego użytkowości? Dla tego, kim on jest. Dla celów, do których został on stworzony. I że nie jest wszystko jedno jak on wygląda. I tak dotarliśmy do końca. Czyżby? A co z psychiką? Racja - zapomniałem o psychice, ale to już jest materiał na osobny (na podstawie artykułu Ericha Orschlera "Warum ist die Zucht nach dem Standart wichtig für Leistung?" z SV-Zeitung nr5) ^{Kto wie, może właśnie ten psiak już na Ciebie czeka? owczarek. niemieckie - Libiąż - tylko w kategorii Psy na OLX!!} ▾Obce źródła (Polsk → Angielsk)(PL → DE) Uważa się, że następnie nazwę Picholine nadano rodzajowi drzewa oliwnego pochodzącego z selekcji powstałej z odmiany Plant de Collias, wywodzącej się z gminy Collias, która leży w obszarze geograficznym tej nazwy pochodzenia, w nawiązaniu do metody usuwania gorzkiego smaku „na sposób Piccolini”, którą wówczas wprowadzono: zbieranie z drzewa owoców najładniejszych, twardych i dobrze nadających się do tej praktyki. Es wird angenommen, dass der Name Picholine später für eine Olivenbaumsorte verwendet wurde, die durch Selektion aus der Sorte „Plant de Collias“ aus der Gemeinde Collias im geografischen Ursprungsgebiet hervorgegangen ist, passend zur Entbitterungsmethode nach Art der Piccolinis, die damals zur Anwendung kam. Dziękujemy za Twoją ocenę!Twoja pomoc pozwala nam poprawić jakość serwisu Linguee. Owczarek niemiecki, znany także jako niemiecki owczarek pasterski, to rasa psa o długiej historii i wszechstronnym zastosowaniu. Jednym z często zadawanych pytań jest, ile owczarek niemiecki może żyć? Odpowiedź na to pytanie jest złożona i zależy od wielu czynników. Psy tej rasy zdobyły swoją dużą popularność nie tylko dzięki ich przywiązaniu i wierności, ale również świetnym predyspozycjom do pracy w służbach ratowniczych oraz policji. Często pracujące jako psy obronne, pośród właścicieli są coraz bardziej popularne jako psy domowe. Rasa bardzo rozpowszechniona zarówno w Polsce jak i na świecie. Owczarek niemiecki to pies pełen energii, żywiołowy. Szybko się uczy i jest posłuszny swemu opiekunowi, a do tego jest inteligentny i lojalny. Lubi dużo ruchu i zajęcia, zatem właściciel powinien być w stanie codziennie dostarczyć mu odpowiednią dawkę ruchu, nie tylko w formie spacerów. Źle wychowywane i nie socjalizowane z innymi psy tej rasy bywają lękliwe i histeryczne, co może znaleźć swe ujście w agresji. Opiekuńczy i tolerancyjny wobec dzieci, ostrożny i nieufny wobec obcych, bez oznak agresji. Akceptuje inne psy i zwierzęta. Owczarek niemiecki – charakterystyka rasy Należy do rasy psów z grupy psów pasterskich. Zalicza się go do psów obronnych. Nazewnictwo: Deutscher Schäferhund, Alsatian, German Shepherd. Kraj pochodzenia: Niemcy. Masa ciała dorosłego psa: 30 do 40 kg (pies), 22 do 32 kg (suka). Wzrost w kłębie: 60 – 65 cm (pies), 55 – 60 cm (suka). Przeciętna długość życia to od ok. 12 do 15 lat. Najczęściej występujące schorzenia: dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, krzywizna, przerost gruczołu krokowego, młodzieńcze zapalenie kości (enostoza), nowotwory, skręt żołądka (średnie ryzyko wystąpienia), gnilec oraz zmiany alergiczne. Wielu schorzeń układu ruchu przysporzył rasie jej typ wystawowy, gdzie kosztem zdrowia rasy dążono do jej założonego idealnego wzorca wyglądu. Owczarek niemiecki – rodzaje umaszczenia (włosa) i ubarwienia Można wyróżnić trzy rodzaje sierści owczarków niemieckich: długa, krótka oraz szorstka. Obecnie akceptowana jest jedynie sierść szorstka. Można również wyróżnić trzy rodzaje ubarwienia: bi-color (użytkowy i wystawowy), panda oraz o umaszczeniu wątrobianym. Owczarek niemiecki – wzorzec dla nowych ras Owczarek niemiecki był wzorcem dla tworzenia nowych ras, i tak dzięki jego udziałowi powstały: Owczarek Shiloh – większy i silniejszy od swego protoplasty, o wysokiej inteligencji Wilczak Saarlosa – krzyżówka owczarka niemieckiego z wilkiem euroazjatyckim Wilczak czechosłowacki – krzyżówka owczarka niemieckiego z wilkiem europejskim Owczarek niemiecki – wzorzec rasy Wzorzec FCI nr 166, ważny od 5 maja 1994 roku Data publikacji wzorca oryginalnego: 30 sierpnia 1991 roku Pochodzenie: Niemcy Klasyfikacja FCI: Grupa I (psy owczarskie i pasterskie), Sekcja I (owczarki) WRAŻENIE OGÓLNE Owczarek niemiecki jest psem nieco ponad średniej miary; wzrost w kłębie 60-65 cm dla psa i 55-60 cm dla suki; waga kg dla psa i 22-32 kg dla suki. Cechuje go nieco wydłużone ciało, silne i dobrze umięśnione, żywe usposobienie (wszędzie go “pełno”) i wyostrzone zmysły. Dzięki właściwemu stosunkowi wysokości do długości tułowia oraz dobremu ustawieniu i ukątowaniu kończyn ma łatwość znacznego wyrzutu nóg do przodu w kłusie i jest przy tym bardzo wytrzymały. Charakterystyczne cechy płci powinne być bardzo wyraźne. Jest bystry, czujny, przywiązany do swojego opiekuna, nieufny wobec obcych i cięty. Nie może być jednak zaciekle agresywny. A także powinien być skłonny do uległości, umieć łatwo dostosować się do każdej sytuacji, chętnie wykonywać przeznaczone dlań zadanie, oraz wykazywać śmiałość i wytrwałość w obronie swojego przewodnika i jego majątku. GŁOWA Powinna być proporcjonalna w stosunku do tułowia (długość ok. 40% wysokości w kłębie); nie za ciężka, w całości sucha, a między uszami w miarę szeroka. Długość mózgoczaszki równa się ok. 50% całej długości głowy. Czaszka oglądana z góry stopniowo i równomiernie zwęża się , poczynając od uszu aż ku czubkowi nosa. Kufa, czyli pysk, mocna. długa i sucha; grzbiet nosa prosty, o linii prawie równoległej do przedłużonej linii czoła. Policzki lekko zaokrąglone, ale nie wystające. Szczęka i żuchwa silnie rozwinięte. Wargi suche, dobrze przylegające. Uzębienie bardzo silne, zdrowe, pełne (42 zęby: 20 w szczęce i 22 w żuchwie). Zgryz nożycowy z dobrze przylegającymi do siebie siekaczami szczęki i żuchwy. Między zębami nie powinno być większych odstępów. Uścisk powstały między szczękami może wynosić nawet około tony na centymetr kwadratowy. Oczy średniej wielkości, w kształcie migdału, osadzone lekko skośnie, nie wyłupiaste , o barwie dostosowanej do umaszczenia. Spojrzenie żywe, spokojne, świadczące o pojętności. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, u nasady szerokie. stojące, zwężające się w ostry wierzchołek , z małżowiną skierowaną ku przodowi. Ucho załamujące się – jak u owczarka szkockiego – jest spotykane, lecz jest wadliwe. Szczenięta do 4 miesiąca, a nawet i do 6 miesięcy mają uszy zwisające lub stulone do wewnątrz. Wiele psów podczas ruchu lub spoczynku w postawie leżącej kładzie uszy na szyi, co nie jest jednakże wadą. SZYJA Silnie umięśniona, średnio długa, bez podgardla i luźnej skóry; w podnieceniu podniesiona , poza tym noszona prawie poziomo. TUŁÓW Długość tułowia powinna wynosić wysokości psa w kłębie. Psy o kwadratowym formacie sylwetki (jak u owczarka belgijskiego) nie są pożądane. Kłąb długi, wyraźnie wzniesiony i łagodnie przechodzący w linię grzbietu. Klatka piersiowa głęboka (około 45-48% wysokości w kłębie), długa, sięgająca daleko do tyłu, z wyraźnym przedpiersiem lecz nie za szeroka. Żebra długie, ale nie beczkowato wygięte ani płaskie. Grzbiet prosty i silnie rozwinięty, na odcinku od kłębu do krzyża niezbyt długi. Brzuch podciągnięty. Lędźwie krótkie, szerokie i silne; zad długi, lekko opadający. KOŃCZYNY Kończyny przednie: łopatki długie, ukośnie ustawione, płasko przylegające, dobrze umięśnione, nie wysunięte ku przodowi. Przedramię oglądane ze wszystkich stron proste. Nadgarstki niezbyt strome. Łapa – śródręcze lekko odstawione ( palce krótkie, wypukłe. Ścisłe zwarte w piąstkę, opuszki twarde, ale nie szorstkie; pazury krótkie, mocne i pazury, nieraz nawet podwójne, występują na tylnych kończynach dość często. Nie stanowią wady, ale nie są pożądane; powodują szerokie rozstawienie nóg i mogą być przyczyną okaleczenia. Kończyny tylne: uda szerokie, silnie umięśnione, dość długie, ukośnie ustawione do podudzia. Staw skokowy silny. Kąt w stanie kolanowym około 120 stopni. OGON Puszysty, sięga do stawu skokowego, czasami tylko przy końcu odgięty na bok. W odprężeniu opada lekko wygięty, zaś w podnieceniu i w ruchu bardziej wygięty i noszony wyżej, lecz nie ponad linię poziomą. Przycinanie ogona jest niedopuszczalne. SZATA Sierść podwójna z podszerstkiem. Włos okrywowy możliwie gęsty, prosty i twardy, i mocno przylegający. Głowę, przednią stronę nóg, łapy i palce, pokrywa krótka sierść, zaś szyję dłuższa i bardziej gęsta. Na tylnej stronie nóg przednich i tylnych sierść jest dłuższa. Na pośladkach dłuższe włosy tworzą umiarkowane “portki”. Maść. Czarna, żelazista, popielata, czerwonożółta, czerwonobrązowa z siodłem; jednolita, bądź z regularnymi czerwonobrązowymi do białoszarych oznakami, żółta z czarnym siodłem. Maść szczeniaka można ustalić ostatecznie dopiero po zmianie okrywy pierwotnej na wtórną, po zakończeniu porostu włosów pokrywowych. Owczarek niemiecki – wady WADY POWAŻNE wszelkie braki obniżające przydatność użytkową wady uszu: osadzenie poziome lub zbyt niskie, obwisłe, stojące ale zbyt miękkie poważne wady pigmentacji obniżona ogólna wytrzymałość wady uzębienia: wszelkie odchylenia od zgryzu nożycowego albo formuły dentystycznej WADY ELIMINUJĄCE słaby charakter, agresywność lub niezrównoważenie z dysplazją stawu biodrowego nieprawidłowo ukształtowany ogon lub uszy wady uzębienia takie jak: brak jednego zęba P3, brak kła, zęba P4, zęba M1 lub M2; brak w sumie 3 lub więcej zębów wada zgryzu: tyłozgryz powyżej 2 mm, przodozgryz, zgryz cęgowy (siekacze na styk) przekroczenie o ponad 1 cm górnej lub dolnej granicy wzrostu albinizm białe umaszczenie (nawet przy ciemnych oczach i pazurach) podwójna długa sierść (tzw.”kosmata” – włos okrywowy długi, miękki, źle przylegający, z podszerstkiem, tworzący kosmyki na uszach, frędzle na łokciach, obfite “portki” i obfite owłosienie ogona z piórem na spodniej stronie) sierść długa (włos długi i miękki, bez podszerstka, zazwyczaj tworzący na grzbiecie przedziałek, frędzle na uszach, kończynach i ogonie) Zobacz inne rasy psów: Owczarek szkocki collie, Owczarek belgijski malinois, Owczarek belgijski groenendael, Bokser, Yorkshire terrier, Airedale terier, Dalmatyńczyk, Wyżeł niemiecki krótkowłosy, Curly coated retriever, Flat coated retriever, Golden retriever, Labrador retriever, zobacz inne rasy psów. Zobacz też: Najinteligentniejsze rasy psów [RANKING] Popularne w Polsce rasy psów Rasy psów [SPIS] Prawa autorskie. Artykuł stanowi własność serwisu i jest chroniony prawami autorskimi. Dozwolone jest udostępnianie bezpośredniego odnośnika do niniejszego artykułu w mediach społecznościowych oraz na stronach internetowych. Kopiowanie, wykorzystywanie artykułu w całości lub części bez pisemnej zgody właściciela serwisu jest zabronione i może być ścigane prawnie. Zdjęcie główne: Zdjęcia w artykule:

Borzoj. Borzoj zwany jest także chartem rosyjskim. Określenie „borzoj” pochodzi od rosyjskiego określenia „szybko”. To bardzo szybkie psy, które współcześnie w Rosji traktowane są jako dobro narodowe. Dorasta do około 75-85 cm, suki są średnio o siedem centymetrów mniejsze, ważą od 35 do 45 kilogramów. Rasy psów – Owczarek niemieckiSławny Szarik, pies Cywil czy Komisarz Rex nie są, tak naprawdę, fantazją twórców – owczarek niemiecki wykazuje bowiem szereg zachowań, dzięki którym wspaniale sprawdza się jako służbista, ale i przyjaciel. Klasyfikacja FCIGrupa 1 – psy pasterskie i zaganiająceSekcja 1 – psy pasterskiePodlega próbom pracyOdmiany owczarka niemieckiegoOdmiana krótkowłosa (Stockhaar)Posiada gęste, przylegające i twarde włosy okrywowe. Najkrótsze na głowie, w okolicach uszu, na przednich stronach kończyn oraz łapach, dłuższe natomiast na szyi i tylnych stronach przednich kończyn, na udach (głównie z tylnej strony) rosną stosunkowo długie (tzw. portki).Odmiana długowłosa (Langstockhaar)Porasta długimi, miękkimi i nieprzylegającymi włosami okrywowymi, na uszach i nogach są najdłuższe, ogon szeroki. Najkrótsza sierść rośnie na głowie, w uszach i na przednich stronach nóg (razem z łapami). Charakterystycznie układają się na szyi, tworząc efektowną kryzę. Z tyłu ud portki wydają się wydatniejsze niż u odmiany niemiecki, Europie w 1850 roku podjęto próby standaryzacji ras, podczas których największy nacisk kładziono na utrzymanie cech odpowiedzialnych za pasterstwo i ochronę stad owiec przed drapieżnikami. Działania te miały miejsce w lokalnych społecznościach na terenach Niemiec, gdzie bardzo potrzebowano psów pasterskich. Cechami pożądanymi były zatem inteligencja, szybkość, siła i wyostrzony zmysł węchu. Udało się „stworzyć” psa o takich cechach, jednak problemem okazały się różnice w wyglądzie oraz umiejętnościach pomiędzy osobnikami żyjącymi w różnych celu zwalczenia tych różnic, powstałe w 1891 roku Towarzystwo Phylax postawiło sobie za cel stworzenie znormalizowanych planów rozwoju rodzimych ras psów w Niemczech. Po 3 latach organizacja została jednak rozwiązana z powodu toczących się konfliktów wewnętrznych dotyczących psich cech, jakie Phylax winno promować. Niektórzy członkowie uważali, że zwierzęta należy hodować wyłącznie do pracy, podczas gdy inni chcieli, aby wyhodowana rasa była jednolita również pod względem wyglądu. Chociaż stowarzyszenie nie osiągnęło celu, natchnęło społeczeństwo do kontynuowania standaryzacji ras psów. Owczarek niemiecki, alzacki – czarne z powstaniem dużych, uprzemysłowionych niemieckich miast, populacja drapieżników zaczęła spadać, co zmniejszyło zapotrzebowanie na psy owczarskie. W tym samym czasie opinia na temat inteligencji i wszechstronności niemieckich owczarków zaczęła się szerzej Emil Friedrich von Stephanitz – kapitan kawalerii i absolwent berlińskiej Wyższej Szkoły Weterynaryjnej oraz były członek Towarzystwa Phylax utrzymujący pogląd, że psy powinno się hodować tylko do pracy, podziwiał inteligencję niemieckich owczarków, ich zdolności i siłę. Nie mógł jednak znaleźć jednej rasy, która spełniałaby rolę doskonałego psa 1899 roku na wystawie pokazano mu psa o imieniu Hektor Linksrhein, będącego dziełem kilku pokoleń selektywnej hodowli i całkowicie spełniającego oczekiwania Stephanitza. Zachwyciła go siła, inteligencja, lojalność wobec właściciela i piękno zwierzęcia. Zachwyt był tak ogromny, że Stephanitz od razu kupił Hektora. Po zakupie zmienił mu imię na Horand von Grafrath, a jego nowy właściciel założył Verein für Deutsche Schäferhunde – Towarzystwo Owczarka Niemieckiego. Tym samym, Horanda uznaje się za pierwszego owczarka niemieckiego i pierwszego psa dodanego do rejestru stał się podstawą w programach hodowlanych – został wyhodowany z odmian zamieszkujących Turyngię, Frankonię i Wirtembergię. Był ojcem wielu szczeniąt, a najbardziej udany okazał się Hektor von Schwaben. Owczarek niemiecki, nazwał sam von Stephanitz, określając ją jako Deutscher Schäferhund – dosł. owczarek niemiecki. Nazwa ma swe korzenie w pierwotnym przeznaczeniu rasy – wspieraniu pasterzy i ochrony owiec. W tamtym czasie wszystkie inne stada posiadały tę samą nazwę, dlatego zmieniono ją dla pozostałych na Altdeutsche Schäferhunde – dosł. owczarki tłumaczenie nazwy przyjęto w oficjalnym rejestrze rasy, jednak po zakończeniu I wojny światowej obawiano się, że stosowanie w niej słowa „niemiecki” zaszkodzi jej popularności. Ze względu na antyniemieckie nastroje w tamtym okresie, brytyjski Kennel Club przemianował ją na wilczura alzackiego, na cześć francusko-niemieckiego obszaru przygranicznego Alzacja-Lotaryngia. Nazwę przyjęło wiele innych międzynarodowych towarzystw jednak określenie „wilczur” zostało usunięte, po licznych protestach hodowców obawiających się, że pies zostanie sklasyfikowany jako hybryda psa domowego i wilka, co również wpłynęłoby na jego popularność i legalność rozpowszechniania, ale określenie „alzacki” funkcjonowało jeszcze przez długi czas. W 1977 roku, dzięki interwencji miłośników psów i pod presją brytyjskich klubów hodowlanych powrócono do „owczarka niemieckiego”.Młody owczarek niemiecki, wysokość w kłębie wynosi 60 – 65 cm u psów i 55 – 60 cm u suk. Masa ciała samców mieści się w przedziale 30 – 40 kg, a u samic 22 – 32 jest wypukłe, pysk długi i ścięty kwadratowo, zakończony dużym, czarnym nosem. Szczęki są mocne, nożycowe (siekacze szczęki górnej ulokowane są ściśle przed siekaczami szczęki dolnej). Oczy średniej wielkości, z brązowymi tęczówkami, w spojrzeniu łatwo uchwycić inteligencję, specyficzną „iskrę” i pewność siebie. Uszy są duże i sterczące, otwierają się do przodu, często cofają się podczas chodzenia. Szyja wyróżnia się długością, pies wyciąga ją, gdy jest podekscytowany i chowa, kiedy porusza się w szybkim tempie. Ogon puszysty, sięgający stawu wbrew pozorom, jest dosyć zróżnicowane. Najpopularniejsza jest jednak „mieszanka” żółtobrązowego, czarnego lub czerwonego oraz czarnego. Większość odmian ma czarną maskę (pysk i okolice oczu) oraz duże łaty na ciele w kształcie przechodzącym od „siodła” do „koca”. Rzadsze odmiany obejmują osobniki całkowicie czarne, całkowicie białe, czerwono-brązowe (wątrobiane), a nawet niebieskie. Standardy hodowlane spełniają wszystkie warianty kolorystyczne poza niebieskim i wątrobianym, w stosunku do których istnieją poważne przeciwwskazania, w najgorszym położeniu są natomiast owczarki białe, ich umaszczenie jest bowiem podstawą do posiada dwie warstwy: zewnętrzna – zwarta, mocno przylegająca, sztywna i gruba. Warstwę wewnętrzną tworzy tzw. podszerstek. Dopuszcza się natomiast dwa rodzaje sierści: krótką i długą, ponieważ jednak gen odpowiedzialny za długą sierść jest recesywny, odmiana ta występuje niemiecki, zdobył ogromną popularność dzięki inteligencji. W książce Intelligence of Dogs („Inteligencja psów”), Stanley Coren umieścił owczarka niemieckiego na III miejscu w rankingu najbardziej inteligentnych ras, zaraz po Border collie i pudlu dużym. Coren stwierdził, że pies jest w stanie wykonać zadanie po 5 powtórzeniach, a pierwszego polecenia wysłuchało aż 95% badanych owczarków. Lotny umysł w połączeniu z siłą sprawia, że stał się bardzo potrzebnym pracownikiem w policji, straży pożarnej, podczas poszukiwań i ratowania ludzi, ponieważ jest w stanie szybko nauczyć się różnych zadań i interpretować instrukcje lepiej niż inne duże pies pierwotnie spełniający funkcję pasterza, jest aktywny i pewny siebie. Cechuje go także chęć do nauki i potrzeba wyzwań. Ponieważ jest ciekawski, doskonale sprawdza się jako pies stróżujący i tropiący, jednak może stać się zbyt nadopiekuńczy w stosunku do swej rodziny i terytorium zwłaszcza, gdy proces socjalizacji nie przebiegł prawidłowo. Niezbyt chętnie zaprzyjaźnia się z obcymi, ale jest bardzo mądry i posłuszny. Poziom agresjiDobrze wyszkolone i uspołecznione owczarki niemieckie mają reputację bardzo bezpiecznych psów. Jednak w USA oszacowano, że za najwięcej ugryzień odpowiedzialne są właśnie one, ponadto, przejawiają agresję w stosunku do mniejszych psów. Sprawozdanie z 1999 roku z Australii pokazało również, że owczarki niemieckie są trzecią rasą najczęściej atakującą ludzi w niektórych regionach niemieckie, pies pracującyOwczarki niemieckie są cenione w wielu zawodach, szczególnie w policji, są bowiem wykorzystywane do śledzenia przestępców, patrolowania niespokojnych dzielnic i wykrywania podejrzanych substancji. Ponadto, tysiące owczarków niemieckich „dostało się” do wojska, gdzie dokonują rekonesansu, ostrzegają żołnierzy przed obecnością wroga, mini-pułapkami i innymi zagrożeniami. Szkolone były również przez grupy spadochronowe i trenowane jako psy przeciwpancerne. Podczas II wojny światowej pełniły rolę kurierów, ratowników i strażników. Wiele z nich, po zakończeniu służby, trafiało do domów żołnierzy, z którymi współpracowały, ponieważ ich inteligencja budziła podziw i przyczyniła się do tworzenia emocjonalnej więzi z niemiecki, alzacki – brązowe owczarek niemiecki jest jednym z najczęściej szkolonych ras, głownie na psa ratowniczego, policyjnego (wykrywanie zwłok i narkotyków), saperskiego, może także pracować w straży pożarnej. Bardzo dużo zawdzięczają wyczulonemu węchowi odpornemu na zakłócenia spowodowane innymi, niepotrzebnymi zapachami, dlatego też świetnie sprawdzają się podczas różnego rodzaju poszukiwań. W latach ’20-tych został zaangażowany jako pies przewodnik dla osób niedowidzących. Na podstawie badań stwierdzono, że owczarki lepiej przejawiały zdrową agresję wobec obcych i zachowania obronne niż np. labradory retrievery i golden retrievery, które nadrabiały stabilnością emocjonalną i zdolnością do zachowania zimnej krwi w sytuacjach kryzysowych. Okazało się zatem, że labrador i golden są lepiej przystosowane do współpracy z niepełnosprawnym człowiekiem, natomiast owczarek idealnie sprawdzał się w pracy w bardzo „ucywilizowanymi” funkcjami, owczarek niemiecki nadal spełnia swą pierwotną rolę u pasterzy wypasających owce na łąkach znajdujących się obok ogrodów i pól uprawnych. Jego zadaniem, poza strzeżeniem, jest patrolowanie granic, których żadna owca nie może przekroczyć, doprowadziłoby to bowiem do niszczenia sąsiedniej roślinności uprawnej i ogrodowej. W Niemczech umiejętności te są sprawdzane podczas testów użyteczności, zwanych HGH (Herdengebrauchshund).Owczarek niemiecki, dane i wymiaryOwczarek niemieckiWysokość w kłębie: psy: 60 – 65 cm, suki: 55 – 60 cm (długość ciała nieznacznie przekracza wysokość)Masa: psy: 30 – 40 kg, suki: 22 – 32 kgDługość życia: śr. ok. 10 lat (max. 13 lat)Owczarek niemiecki, niemiecki – ciekawostkiPrzodkowie współczesnych owczarków niemieckich powstały w wyniku tzw. chowu wsobnego, dlatego, na przestrzeni pokoleń, ujawniły się różnego rodzaju schorzenia występujące najczęściej u tej rasy: dysplazja stawu biodrowego i łokciowego prowadzące do zapalenia stawów, zwyrodnienia rdzenia kręgowego, choroby neurologiczne. Częściej niż inne rasy zapadają na chorobę von Willebranda (samoistne krwawienia). Słowo „wilczur” pojawiało się jeszcze w nawiasach w oficjalnych publikacjach aż do 2010 niemieckie są 2. najpopularniejszą rasą psów w USA i 4. w Wielkiej National Geographic owczarek niemiecki zaciska szczękę z siłą 1060 N (rottweilery używają do tego 1180 – 1460 N, pit bulle 1050 N, labradory 1000 N, a człowiek 380 N).Kennel Club in the United Kingdom stworzył rejestr owczarków niemieckich. W 1919 roku zarejestrowano ich 54, ale już w 1926 liczba ta wzrosła do 8000. Owczarek ten zdobył międzynarodowe uznanie po zakończeniu I wojny światowej, kiedy powracający z frontu żołnierze zachwycali się psimi aktorami: Rin Tin Tinem i Strongheartem, które przyczyniły się do spopularyzowania ciała owczarka niemieckiego jest wręcz stworzona do konkrecji sportowych. Powszechnie biorą udział w agility (pies jest prowadzony przez przewodnika komendami ruchowymi i głosowymi, dzięki którym ma pokonywać specjalne przeszkody szybko i bezbłędnie).W 2013 roku w Guide Dogs of America całkowita liczba wyszkolonych na przewodników owczarków niemieckich wynosiła 15%. Resztę stanowiły labradory i czechosłowacki to rasa powstała w wyniku krzyżówki owczarka niemieckiego z niemiecki, domoweRasy psówPsowatePies dingoLikaonCyjonWilk Warto też pamiętać, że dorosłego Owczarka niemieckiego karmimy, co najwyżej dwa razy dziennie. Ilość podawanego pokarmu powinna mieścić się w niedużych, łatwo przyswajalnych porcjach. Należy przy tym pamiętać żeby nie forsować owczarka niemieckiego długowłosego nazbyt aktywnym ruchem po zjedzonym posiłku. Podawany pokarm Kto wie, może właśnie ten psiak już na Ciebie czeka? owczarki niemieckie - Dolnośląskie - tylko w kategorii Psy na OLX!! .